Ni un día sin poesía. Hablemos de tí y de mí

El blog se me ha hecho un poco pesimista. El peso de los tontos, esta conjura suicida de los necios, el egoismo de los gobernantes de esta Europa miserable no debe hacernos olvidar lo importante, toda la generosidad que vivimos, los que nos cuidan, los que se ocupan de nosotros, los que humildemente nos quedamos en casa para ayudar a que todo esto termine y podamos abrazarnos cuanto antes.

Hoy os traigo un poema de Celso Emilio Ferreiro que mi chica y yo recitamos a menudo.


TI E MAIS EU 

(Non falemos dos bobos
que tódolo adeprenden nos libros.
Non falemos dos parvos
con cara de domingo;
nin dos sapientes memos,
nin dos túzaros listos,
nin do eterno mal gusto
dos probes novos ricos).
Falemos de ti e min
xa que vivimos.
Ti i eu nos ventos
e nos solsticios.
Ti i eu nos bosques
e nos ríos.
Ti i eu, historia
de corpos nidios.
Ti i eu, saudade
de árbores íntimos.
Ti i eu sin tempo
polo tempo imos.
Ti i eu cantando,
chorando e rindo.





TÚ Y YO

(No hablemos de los bobos
que todo lo aprenden en los libros.
No hablemos de los tontos
con cara de domingo;
ni de los sabios memos,
ni de los estúpidos listos,
ni del eterno mal gusto
de los pobres nuevos ricos).
Hablemos de ti y de mí
ya que vivimos.
Tú y yo en los vientos
y en los solsticios
Tú y yo en los bosques
y en los ríos
Tú y yo, historia
de cuerpos nítidos.
Tú y yo, nostalgia
de árboles íntimos.
Tú y yo sin tiempo
por el tiempo vamos.
Tú y yo, cantando,
llorando y riendo. 



Comentarios